Żona samobójcy

Pomyślałby kto? Zaraz mija miesiąc. Miesiąc bez Ciebie.

W snach wciąż przychodzisz. Czasem jesteś jego bohaterem głównym, czasem jesteś po prostu przy mnie. Jakbyś dawał znak, że jesteś, że czuwasz. Czuwaj. Tylko tyle teraz możesz zrobić. Chroń nas. Mnie i moje dzieci. Daj mi sił, abym mogła być mamą i tatą. Daj mi sił abym mogła iść do pracy i ogarnąć to wszystko co padło. Daj mi sił. Poprostu daj razy 1000 to co zabrałeś. 

Dzień spokojniejszy. Jakoś tak mi lżej. Czuję, że dziś mogę posprzątać część Twoich rzeczy. Mam na to trochę sił. Ręcznik w łazience, który jeszcze wisi... Szczoteczka do zębów jeszcze na swoim miejscu.... Piżama zostawiona tak jakbyś miał ją zamiar jeszcze założyć.... Może właśnie zacznę od tego. Reszta zostanie. Aż tyle sił nie mam. 

Powoli godzę się z tym. Powoli nasuwa mi się słowo Wybaczam. Ale to jeszcze w pełni nie jest to. Jeszcze układam te puzzle. Najgorsze puzzle, z którymi miałam kiedykolwiek do czynienia.

Kacper tęskni. Maria to jeszcze aż tak nie pojmuje. Ale Kacper rozmawia z Tobą. Mówi do Ciebie. Odpowiedz mu. On czeka na to. Martwi się też o mnie. Ostatnio pół nocy płakał żeby mi się nic nie stało, bo on wtedy zostanie sam. Pilnuje mnie, bardziej niż ja jego. Np. Jak przechodzimy przez pasy - Mama szybko żeby Tobie się nic nie stało. Boli to. bardzo boli :( 

Dlatego daj mi sił. Żeby już nie musieli odczuć tego zawodu po raz drugi.....

Byłam dziś na mszy za Ciebie. Pomogło mi to uspokoić myśli, uspokoić trochę siebie. Porozmawiałam z Tobą, z Bogiem. Wiesz.... Jakoś mi lepiej. Stwierdziłam, że nie ma sensu "karać" Cię moja złością i żalem. Ty już dostatecznie zostałeś "ukarany" tym, że nie możesz z nami dalej żyć. Teraz jesteś na górze. Widzisz wszystko inaczej. Już wiesz jak się o Ciebie starałam. Już wiesz jak dzieci i ja Cie kochamy. Szkoda, że tak późno. I szkoda, że w taki sposób.
Dziś mija 24 dzień.... Patrząc na te dni muszę przyznać, że to 24 dni hmmm... Spokoju.... Takiego bez krzyku, bez hałasu, bez kłótni, bez alkoholu....
Czuje dziś przypływ Energii. Odbijemy się. Odbijemy się od dna.

Dzień 23.... 

Czuję pustkę.... Rozdziera mnie od wewnątrz. Rośnie.... Dziwne uczucie. Staram się być twarda, a nie jestem. Sypię się. Wszystko wydaje mi się bez sensu. Każdy mój krok w tej sytuacji jest dziwny. Bo jak? Jak w ogóle mam się zachować? Kto mi powie? Przecież ja nie wiem jak się zachowuje 32 letnia wdowa!!!! 

"wszystko ma swoje priosytety, wszystko ma swoje wady i zalety"

Muszę się nauczyć żyć. Od nowa. Z bólem. W sumie czuję go coraz mniej. Ale czuję też, że za szybko pędzę. Że nie dałam sobie czasu na żałobę. ALe jak ja mam ją przeżyć? Mam leżeć i patrzeć w sufit? Uciekam od tego. Uciekam i boję się tej ucieczki, bo czuję, że teraz jest na to czas. Na użalanie się. A później trzeba wstać i iść. Tylko ja nie chcę się użalać... Nie wiem czego chcę i nie wiem co mam robić. Przytłacza mnie to. 

Zbydowałam dzieciom parasol ochronny. Ale całe życie nie mogę ich chronić. Zaraz pójdą do dzieci i wszystko co zbudowałam runie jak domek z kart. 

Kacper wczoraj płakał wieczorem. Że nie chce żebym ja umierała. Bo on wtedy będzie sam. Za co ja muszę przechodzić takie katusze. Serce rozpada mi się na pół. Moje biedne dzieci. Tak małe, a już tak doświadczone przez los. Za co? Za co dla nich takie krzywdy? 

A Ty siedzisz sobie na chmurce i patrzysz. Patrz proszę jaki los nam zgotowałeś. Dumny jesteś tatusiu?

Dziś mija 20 dzień.... Dwadzieścia dni bólu i żalu. Ty taki twardy mężczyzna, który miał mnie zawsze wspierać wybrał drogę na skróty.
Wciąż przychodzisz... We śnie, na jawie.... Wciąż czuje Twoja obecność. Czego teraz chcesz ode mnie?!
Wybaczenia? Ja nie potrafię, nie umiem Ci tego wybaczyć. Tego, że skrzywdziłes moje bezbronne dzieci.
Jak mogłeś? Tego nie idzie wybaczyć. Po prostu nie idzie.
Zaraz idę spać. Chociaż sen trochę pomaga ukoic ból. Nie myśleć. Ale już rano czeka na mnie codzienność. Czeka na mnie kolejny strzał od życia. Kolejny raz muszę się zmierzyć z następnym dniem w bólu i z żalem.
Tego chciałeś? Chciałeś mnie ukarać? Czy jaki był cel Twojego czynu?
Bo ja się podniosę. Muszę po prostu. Będę funkcjonować normalnie. Dla dzieci. Kiedyś....

19 dzień w samotności. Zostawiłeś mnie tu sama. Z lekiem, myślami, bólem. Bólem, który staje się nie do wytrzymania. Ból serca, ból duszy. Nie idzie go opanować w zaden sposób. Czuję, że moje życie to wegetacja. Jestem sama. Bez Ciebie. Bo Ty wziąłeś nogi za pas i uciekles stąd. Niby długi były Twoim problemem. To teraz pikuś w porównaniu jaki mi problem zrobiłeś. Mi, dzieciom. 

Maria widzi obcego człowieka na ulicy o krzyczy za nim - tata! Tata! Nie do pojęcia.

Ponoć teraz żałujesz, przepraszasz. Tego chciałeś? Tego właśnie chciałeś??!! Czy te Twoje długi były warte naszego cierpienia? Czy Twoje dzieci zasłużyły sobie na taki los?! Czym powiedz?! Ze Cię kochały?! Bezbronne, pełne ufności istoty. Tobie też ufaly. A Ty je zostawiłeś. Skazujac je na hanbe w życiu. Posmiewisko innych dzieci.

Zawsze mieliśmy problemy. Raz gorsze raz mniejsze. Pamiętam jak zawsze się smialismy, że większość życia mamy pod górkę z kamieniami. Ale jakoś dawalismy radę. Razem. Zawsze. A teraz Cię nie ma. Sam podjąłes najgorsza decyzje w swoim życiu. Bez mojej zgody, wiedzy. 

Twoje rzeczy wiszą. Nie mam serca ich wyrzucić. To tak jakbym się pogodziła z tym faktem. Ale jak mam się pogodzić? Czuję żal, złość, ogromna złość. Na Ciebie. Na Twój bezmyślny czyn!!! Byłam obok Ciebie całe życie. Zawsze otwarta na rozmowę. Wystarczyło coś powiedzieć. Razem byśmy to przeszli... Ale nie. Musiałeś być mądrzejszy.

Sobie polepszyles, a nam pogorszyłes. Ty masz łatwiej, my mamy problem. I to nie jeden.