Żona samobójcy

Dzień 38...

"Im dalej w las, tym więcej drzew...."

Dzień po dniu wyrasta nowe, zaczyna sie robić, ciemno, duszę się... Nie mam czym oddychać..... 

Dzień 36....

Siedzę sama w pustym domu. Rodzice wyjechali. Boję się tej samotności. Gdzie jesteście wszyscy, którzy tak obiecywali, że zawsze mogę na Was liczyć? Że zawsze są obok mnie? Przypomiał mi się tutaj super pasujący opis mojej karty w tarocie " Przede wszystkim nie licz na to, że ktoś Ci pomoże, bo ludzie są zawodni. Lepiej uniknąć tej życiowej lekcji."

Siedzę sama na balkonie, piję kawę, łzy lecą ciurkiem... Po prostu. Nie panuję nad tym. Nagle z oddali i z bliska słychać wycie psów. Skomlenie. Jakby wszystkie zwierzęta w okolicy łączyły się ze mną w tym bólu. Chociaż one...

No tak zapomniałam o najważniejszej rzeczy - przecież każdy ma swoje życie. Każdy idzie do przodu. Ja też muszę. Nie mogę stać w miejscu. Ale czuję, że nie mogę się ruszyć. Jakbym przywarła do miejsca w którym jestem. Jakbym godziła się z tym bólem i przyjmowała go każdego dnia na swoje braki na nowo, na nowo i znów na nowo.....

Nie mogę zasnąć... Od 3 dni czuje się tragicznie. Lęki wróciły.... Tabletki przestają działać tak jakbym chciała.
Wciąż powraca do mnie wszystko jak bumerang...
Niedziela godzina 6:40. Śpię. Nagle z hukiem wchodzi mama do pokoju :
"K.!!! W. Się powiesił"
Wyskakuję z łóżka, chwilę łapię swoje myśli, chwilę zastanawiam się co ona do mnie mówi!??!!! Ze kto, że jak, że o co chodzi??
Zbiegam na dół.... Tata się trzęsie. Pytam z przerażeniem co się dzieje?
W. Się powiesił.
Ale jak? Ale gdzie?
Pod wiata, wisi tam, trzeba go ściągnąć.
Tysiace myśli przelatuje mi w głowie. W takim momencie trudno racjonalnie myśleć. Ręce zaczynają drżeć. Moja myśl - to Hydroxzyzyna albo od razu dwie...
Idąc do góry słyszę jak mama dzwoni na policję. Nie może zebrać słów. Dzieci zaczynają się budzić. - "mama zrób mi kakao",
Moje dzieci biedne. Co dalej? Co dalej? Co mam robić? Zrobiłam najlepsze co mogłam. Zajęłam się dziećmi. W głowie czułam obłęd. Obłęd, po prostu. Jakbym była ubrana w kaftan i miała pukac do zakładu psychiatrycznego.
Dziś czuję się podobnie. Wraca do mnie ten obraz jak bumerang. Ten strach. Ten lęk, moja Marysia która chciała iść na dół po misia.... Słowa mamy kolysza się w mojej głowie. Nie pozwalaja mi spać....

Dzień 29.... Dziś zacznę kierować swoją wypowiedź do ludzi. Ludzi zawistnych, którzy obserwują, plotkują, a tak naprawdę nic nie wiedzą. 

Tyle plotek chodzi, plotek wyssanych z palca. Z powodu Twojegu czynu. 

Tyle plotek chodzi o mnie, że nie zachowuję się tak jakby sobie tego życzyli. No właśnie kto by sobie życzył? Ludzie. Śmiechu warte to jest po prostu. Nigdy nie robiłam nic pod publikę. Zawsze miałam dystans do ludzi i tak jest do tej pory. Nie będę chodzić w worku żałobnym i w rogu domu wyć do ściany. To nie ja. A to co zrobiłeś to też nie powód do takiego zachowania. 

Byłam w piekarni po ciasto. Od tak, bo lubię. Na mój zakup jedna z pracownic skomentowała - ja to bym nic nie przełknęła. Serio ? Serio ku*wa???!!! Ja mam dwójkę dzieci, którymi muszę się zająć! Skąd mam brać energię? Z powietrza? 

Komentarz na temat ciuchów, w które się ubieram. To już w ogóle jest żenada. Żałobę nosi się w sercu, a nie na pokaz. Właśnie żałobę. Czy moja złość to żałoba? Czy mój żal względem Ciebie to żałoba? Może ja tego w ogóle nie czuję. Oprócz negatywnych emocji względem tego co się stało nie mam innych. Po prostu nie mam.

Znowu mi się śniłeś. Zresztą jak co dzień. Twoja mama jaka poruszona, bo do niej nie chcesz przyjść! I  jak nie przyjdziesz, to "ona przyjdzie do Ciebie" . Nie komentuję tego. 

Bardzo dosadnie i dokładnie zapamiętałam ze snu kartę. Jupek czerwone serce, a na niej 3 serca.... Co chciałeś mi przekazać?

Powiem szczerze, że mam już dość tej dziwnej sytuacji. Psychicznie jestem tak zmęczona :(

Dzień 26.....

Dzień za dniem.... tak płynie czas. W sumie to nie może być inaczej. Wszystko ma być dostosowane pod etapy. Nie rozglądać się za przyszłością. Żyć tu. Żyć teraz. To rada od Pani Psycholog. To ona mi pomogła przetrwać pierwsze dni bez Ciebie....

Wczoraj spędziłam pół dnia nad szukaniem zdjęć. Twoich zdjęć z całego życia. Jakoś trudne to nie było, bo w sumie żyłeś tylko 33 lata :( 

Wiek Jezusowy.... 

Zawsze się śmialiśmy z informacji z radia, że Mężczyźni po 33 roku życia zaczynają być odpowiedzialni, dorastają.... Cieszyliśmy się, że w końcu to nastąpi... Nastąpiło... Coś innego. 

Więc szukałam tych zdjęć. Przyszła Maryśka. Popatrzyła i krzyczy - tatuś!!!! Tatuś!!!! I zaczęła płakać, bo kiedy Ty z tego nieba wrócisz?? No kiedy? 

Takie chwile są najgorsze. W takich chwilach widać krzywdę jaką wyrządziłeś dzieciom. W takich chwilach czuję nadal do Ciebie żal i złość. Jak mogłeś?

Wczoraj znowu była msza za Ciebie. Byliśmy z dziećmi. Później na cmentarzu. Kacper i Maria dobrze wiedzą gdzie jest grób tatusia. Już sami biegną. 

Ostatnio wracając Kacper trzymał Cię za rękę. Jak niewidzialnego Przyjaciela. Ale czy tak robi przyjaciel? Czy taki los gotuje swoim najbliższym? 

Kacper rozmawia z Tobą. Ciężko mu.... Mówi, jak bardzo Cię kocha... Odpowiada za Ciebie.... Ah.... 

Znaleźliśmy kolejne piórko. Na cmentarzu.... Będziemy teraz mieć kolekcje piórek. Od taty.... Taty, który nas zostawił...